Een tijdje geleden zou ik al mijn oude middelbare schoolvrienden weer gaan zien. Dat leek mij hartstikke leuk. Samen met een van mijn beste vriendinnen fietste ik naar een feestje. Toen we daar aankwamen merkte ik al snel een rare afstand tussen mij en mijn oude vrienden. Dat kwam denk ik door het volgende.
Sinds september zijn bijna al mijn vrienden weer met een nieuwe studie begonnen. Zij kwamen allemaal nieuwe mensen tegen en doen allemaal leuke nieuwe dingen. Ik ben eigenlijk een beetje achter gebleven. Ik studeer niet en ben nauwelijks nieuwe mensen tegen gekomen.
Nu vind ik dat geen probleem. Alleen ik had me niet voor kunnen stellen dat dit mijn oude vriendschappen zo zou beïnvloeden. De binding tussen mijn vrienden en mij was onze school. Dit gaf ons genoeg gespreksstof om onze talloze tussenuren door te komen. En als we elkaar buiten school tegenkwamen op feestjes of als we uitgingen was het ook super gezellig. We gingen met gemak door tot het weer licht werd.
Op het laatste feestje was dit zeker niet het geval, mijn beste vriendin en ik waren blij toen we naar huis konden. Gelukkig had zij hetzelfde gevoel als ik. Het lijkt nu alsof ik die avond een verschrikkelijke avond heb gehad, dat is niet helemaal waar, het was best fun.
Aan de ene kant vind ik het dus heel erg jammer dat ik mijn oude vrienden kwijt ben. Met deze vrienden heb ik veel beleefd en fantastische herinneringen gemaakt. Maar dat zullen er nooit meer worden. We zijn op elkaar uitgekeken en hebben niet meer genoeg met elkaar gemeen.
Hebben jullie wel eens moeite gehad met loslaten en waarmee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten